اشعار

از زنـدگـیِ بـی تـو بـیــزاریــم آقـا            دیگـر بـیـا، خـیـلـی گـرفـتـاریـم آقا

غیر از ظهورِ تو نخواهیم از خداوند            شب تا سحـرهـایی که بـیداریم، آقا

با دلبری غیر از تو که کاری نداریم            در سـیـنـه تـا مهـرِ تو را داریم آقا

با دیده‌هایی که به‌جز تو هرچه دیده!            روی تو را مُـشـتـاقِ دیـداریـم آقـا!

پیشِ طبیبِ دیگری جُز تو نرفـتـیم            حـالا کـه اُفـتـادیم و بــیـمـاریـم آقـا

پُر مُدِّعـا هستیم، اما هیچ و پوچـیم            از تو تُهی، از خویش سَرشاریم آقا!

ما وصلـۀ ناجـورِ دربارِ تو هستـیم            دَر چـشم‌های خـیـسِ تو، خاریم آقا

تـنهـا زِ چـشمِ مهـربـانت بَر می‌آید            بـخـشـیـدنِ مـا که گُـنـهـکـاریـم آقـا

اِمسال هم، کرب‌وبلا روزیِ ما نیست            اِمـسـال هم، عُـقـده به دِل داریم آقا

دوباره بغض و کمی آه، علتش این است            حرم نرفـته بمـیرم خجـالـتش این است

سلام می‌دهم از بـام خـانه سمت حـرم            ببخش نوکرتان را بضاعتش این است

هـنـوز تـوبـه نـکـرده، مـرا خـریـد آقـا            محبت و کـرم یار سرعـتـش این است

به ذکر و نام قـشنگـش لبم شده شیرین            تمـام لـذت فـرهاد و خلـوتش این است

رقــیـق شـد دل آلــوده از گـنـاهـم بـاز            کمی ز معجـزه چای هیأتـش این است

به قطره قطره اشکم ملک خورَد غبطه            که اشکِ روضه ارباب قیمتش این است

شفای هر مرضی گشت، خاک تربت دوست            چه ها کند نظرش آنکه تربتش این است

عجیب نیست که بد کاره هم شود زاهد            که جـذبه نـظر یـار، قـدرتش این است

محـبـتـش ز ازل بـا گـلـم شـد آغـشـتـه            که ماجرای من و عشق قدمتش این است

خوشا میان عزا جان دهم، همه گویند:            غلام کویِ حسیـنیه قـسمتـش این است

یا عـلی گفتم همه درها به رویم باز شد            یا علی گفتم، چه شیرین شعر من آغاز شد
یا امیرالمؤمنین، مولای عاشق‌ها، سلام!            شاه مردان، فاتح دل‌های عاشق‌ها، سلام!

السلام ای در نگاهت موج و دریا بی‌قرار!            السلام ای در سکوتت کوه و صحرا بی‌قرار!
جبرئیل آورده بود آیـاتی از قـرآن ولی            ماند تا قرآن چشمت را تو وا کردی علی!
داد زد تا شد امیر عشق بر مرکب سوار:            «لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار»
ای که خود را پیش شمشیر دو دم آورده‌ای!            هرچه سر آورده باشی، باز کم آورده‌ای
ذوالفقار است این که می‌چرخد، علی‌گویان و مست            چون نباشد مست؟ چون می‌گیردش ساقی به دست
لشکری از تو فراری، آی مرحب! مرحبا!            خوب جولان داده‌ای دیروز و دیشب، مرحبا!
فرض کن دیروز تیغت چند تا سر را زده            فرق دارد قصه، چون امروز فاروق آمده
فـرق دارد قـصـۀ کـرّار، با اهـل فـرار            فرق دارد نیت آن تـیغ‌هـا، با ذوالـفـقـار
فرق دارند آری! آن‌ دل‌ها که در دین‌بازی‌اند            با کسی کز او خداوند و رسولش راضی‌اند
بنگر این شیرجوان را آمده غُرّان ز رَه            گفت: إنّی فارِسٌ، سَمَّـتـنی اُمّی حَـیـدَرَه
گفت: آری! این منم، حیدر امیرالمؤمنین            می‌رسم چون عاشقان بی‌تاب و می‌لرزد زمین
مرحب! آن «هل من مبارز» شد صدای آخَرَت            خوب می‌بینم که می‌چرخد اجل، دورِ سرت
گیرم از جنگاوران بر تو کسی غالب نبود            اسـم آن‌ها که عـلی بن ابی‌طالـب نـبـود
در زمین با هر که جنگیدی تو بردی پهلوان!            دور، دورِ ماست دیگر، ما یلان آسمان
تیغ من در دست‌هایم نه، که در دستان اوست            ما رَمَیتَ إذ رَمَیتَ، تیر در فرمان اوست
این «یدالله» است، بیرون می‌کشد شمشیر را            دست حق است این که در چلّه نهاده تیر را
قلب حق در سینۀ من، در پسِ این جوشن است            جنگ با «قهار» تکلیفش از اول روشن است
بود حیران مرحب و حیدر به سویش می‌شتافت            تا بفهمد فرق را، فاروق فرقش را شکافت
اهل خیبر! این همان محبوب دل‌ها، ایلیاست            جانِ موسی! چشم بگشائید، این هارون ماست
پیش خود گفتید: این در را چه محکم بسته‌اید            در به روی فاتح درهای عـالم بسته‌اید؟
دل به این دیوارهای بی‌اثر خوش کرده‌اید؟            آی! حیدر می‌رسد، دل را به در خوش کرده‌اید؟
دست حق در «چارچوب و بست در» انداخت چنگ            گفت:‌ یازهرا و در را کند، از جا، بی‌درنگ
در، میان دست حیدر، هر دو لشکر در سکوت            قلعۀ بی‌در، علی گویان و خیبر در سکوت
گاه لشکر، دست حیدر را تماشا می‌کنند            گاه آن دیـوارِ بی‌در را تمـاشا می‌کـنـند
بَه به این مولا و در را در هوا چرخاندنش            قلعه‌ها مسحور آن «اِنّا فَتَحنا» خواندنش
باز کن درهای دل را حضرت مشکل‌گشا            عاشقان را مست کن با آن جمال دل‌گشا
یا علی گفتم، دلم، دستم، زبانم جان گرفت            یا علی گفتم، چه شیرین شعر من پایان گرفت

فکند آن پنجه داور گهی از راست گاهی چپ            ز مرحب سر ز خیبر در گهی از راست گاهی چپ

علی یک تن در آن غوغا ولی در عرصه هیجا            هزیمت کرد از او لشکر گهی از راست گاهی چپ

سهیل برق تک رخش و بدخشی ذوالفقار او            یکی برق و یکی تندر گهی از راست گاهی چپ

دو پیکر صارم تیزش به قلب لشکر کافر            نماید هر یکی نشتر گهی از راست گاهی چپ

سرانگشتان معجز را برای بندگی خور را            ز مغرب برد در خاور گهی از راست گاهی چپ

به روم و چین و بحر و بر اگر خاقان و گر قیصر            از آن سر برد و زین افسر گهی از راست گاهی چپ

حسام بـرق‌فـام و نیـزه اژدر خـصال او            بلای جوشن و مغفر گهی از راست گاهی چپ

بر آن نیلوفری خرگه چه باشد تیر و ناهیدش            دبیرستی و خنیاگر گهی از راست گاهی چپ

قسیم دوزخ و جنت برای کافر و مؤمن            شفیع عرصه محشر گهی از راست گاهی چپ

فلک را گر دو قطب آمد منجم دیده را بگشا            بهر قطبی است او محور گهی از راست گاهی چپ

شها آشفـته‌ات تنها میان یک جهان اعدا            بیفکن سایه‌اش بر سر گهی از راست گاهی چپ

چون محرم شد تمام از سال هفت            با سـپاه خـویش بر خـیـبر برفت
شد سـپـه بر امر احـمد رهسـپار            تا رونـد پنهان به سـوی کارزار

اهـل خـیـبـر مطلع شـد از خطر            شـد مـهـیـا بـا سـلاح و هـم نـفـر
لـشکـر اسـلام و مـردان شـجـاع            قصـدشان پس فـتح باب آن قِلاع
قلعه‌ها هر یک بلند از جنس سنگ            راه حـمـله سوی آن‌ها بود تـنگ
تـیـر می‌انـداخـتـنـد از سـوی بام            دور قــلعه چـالـه‌ها از بـهـر دام
آب‌جـوش و قـیر داغ و منجـنیق            نقشه‌ای میخواست از احمد دقیق
کرد آرایـش یـمـیـن و هم یـسـار            شـد مـهـیا لـشکـرش بر کارزار
جنگ سخـتی بود آن‌جا در میان            بود دشـمن بس قـوی و پُـر توان
قـلعـۀ نـاعـم بـکـرد اوّل سـقـوط            بود فـتح دیـگـران آن را مـنـوط
اوّلـین قـلـعـه عـلی مفــتوح کرد            تـیر هم چشـم ولیّ مجـروح کرد
بعد از آن شد حمله بر بُرج قَموص            کشته گـردیـدند بسـیاری نُـفـوس
بود پرچــم نزد بـوبـکـر عَـتـیـق            ترس آمد مسـلمـین از منجـنـیـق
کرد بوبکر از خجالت سر فرود            عجز خود را بر محمد چون نمود
بعد از او پرچـم بدادش بر عُـمَر            تا بیابـد بر قَمـوص آن دم ظَـفَـر
چون بدیـدش او یلانی از جـهود            کرد او هم از خجـالت سر فُرود
کرد عودت گفت احمد را چـنین            نیسـت پـیـروزی مـهـیا ای امین
ترس شیخان رعب آوردش قلوب            بـر سـپاه مـسـلـمـین آمـد کـروب
بعد از آن گـفـتا پیـمـبر بر سـپاه            مـنـتـظـر بـاشـیـد تا وقـت پـگـاه
پـرچـم دین را دهـم در آن زمان            من به دست جنگجـویی قهـرمان
قـهـرمــانِ فــاتـح ســدّی چـنـیـن            هسـت مـحـبـوب خـداوند و امین
صبح فردا من بگـویم زو نشـان            تا رود چون شیرغرّان جنگشان
مسـلمین آن‌شب همه در انتـظار            تـا که بـاشـد فـاتـح ایـن کـارزار
کیست محبوب و عزیز آن امین            بـنـدۀ مـحـبـوب ربّ الـعـالـمـیـن
صبح پرسید از سپاهش مصطفی            آن عـلـی شـیـر خـدا باشد کجـا؟
پس شنیدش از علی آن چشم درد            گـفـت تا نـزدش عـلـی را آورند
چـشـمِ او را چون بزد آب دهـان            درد آن تسکین گرفـتـش ناگهـان
داد رأیـت را بـه دسـتـان عــلـی            افـتــخـار دیـگـری شـد بـر وَلـی
پس بدانـستـند آن محبوب کیست            دوستدار حق و احمد آن علی‌ست
جنگ می‌کردش علی با دشمنان            تـیر و نیـزه پرت می‌شد بی‌امان
چون رسیدش نزد قلعه مرتضی            کـرد تکـبـیـرش معـطر آن فضا
پــرچـم اسـلام را زد بـر زمـیـن            نـزدش آمد حارِث آن مرد لعـین
بود مـیـرِ قـلعه حارث آن زمـان            جنگـجـویی بس قـوی و از یَلان
هـم‌ نَـبـَردِ مـرتـضـی گـردیــد او            با علی در جنگ شد او روبه رو
ضربه‌ای زد بَر سَرش چون مرتضی            در دمی حـارِث برفـتـش بر فـنا
دید مرحَب چون برادر مُرده است            از غضب دیوانه شد چون مردِ مست
بود مَرحَـب یک دلاور از یهـود            کس قوی‌تر زو در آن قلعه نبود
حمله شد بر مرتضی از کرگدن            تـا کـنـد سـر را جـدا او از بـدن
رد نمودش ضربه را آن بوتُراب            صیحۀ مَرحَب شنیدش چون غُراب
ضربه‌ای کوبید علی بر فرق او            ذوالـفـقـارش رفت پـائـین تا گلو
بعدِ مرحب هر یلی بود از یهود            در فـرار از دیگری ره می‌ربود
جملگی‌شان سوی قـلـعه بـر پـناه            پس علی تعقـیب کردش آن سپاه
درب قـلعـه بسـته بودند آن یهود            راه داخـل گـشـتـنِ دیـگـر نـبـود
چون درِ خـیـبر گرفت آنجا ولیّ            از مـلائک می‌شـنـیـدی یا عـلـی
او در قـلـعـه بـکـنـدش نـاگـهـان            اهـل خـیـبـر داد کـردند و فـغـان
درب قلعه را که او پرتـاب کرد            جابجا نتـوان نمودش هشت مرد

آقا! به جـان خـسـتهٔ من هم نگـاه کن!            رحمی به‌ حال این دل بی‌سرپـناه کن!

گم کرده‌ام مسیر رسیدن به دوست را            ای راه مستـقـیـم! مـرا سـر به‌راه کن!

تاریک شد دلی که ندیده‌است رویِ تو            خـورشید من! بیا و شبم را پگـاه کن!

از نـور توست روشـنیِ مـاه و آفـتاب            بر جان من بتـاب و مرا نـیز ماه کن!

عمری تو را صدا زده‌ام بعد هر نماز            لطفی بر این صدای پر از سوز و‌ آه کن!

آقـا! گـنـاه من شـد اگر مـانع ظـهـور؛            لطفا عزیز! عـفو بر این روسیاه کن!

بر خـاتم پیـغـمبران نقـش نگـین بودی            پیش از غـدیر خم امیرالمؤمنین بودی

نور تو را آدم به ساق عرش رحمن دید            روز ازل دست خـدا در آسـتین بودی

در طور سینین با کـلیم الله، هم‌صحبت            در چرخ چارم با مسیحا همنشین بودی

خضر نبی از چشمه‌ات آب بقـا نوشید            تو باغـبان مزرع زیـتون و تین بودی

از تو الفـبای اصول معـرفت آمـوخت            آمـوزگـار خاص جـبـریل امـین بودی

قـرآن گـواهی می‌دهد که بعد پیغـمـبر            السابقـون السابقـون در امر دین بودی

از سفرۀ دنیا فقط نان و نمک خوردی            شصت و سه سالی میهمان روی زمین بودی

از قول (مَا ازْدَدْتُ يَقِينا) ی تو فهمیدم*            علم الیقین، عین الیقین، حق الیقین بودی

شأن تو را ای علت خلـقـت نفـهـمیدند            تـنهـاترین تـنهـاترین تـنهـاترین بودی

*امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً

«اگر پرده‌ها برداشته شود، بر يقين من چيزى افزوده نمى‌گردد».

کشف الغمة، ج ۱، ص ۲۸۶ 

ذکر خداست روشنی جان مهـر و ماه            ذکر خـداست راز شب و جلـوۀ پگـاه

ذکر خـداست چـشمۀ جـوشان زندگی            بی ذکر او نروید از این خاکدان گیاه

چون کشتی شناورِ در عـشق،‌ کائنات            با ذکـر او روانه بدان کوی و بارگـاه

ذکر خدا شبـیه به پـیـری سـپـید مـوی            دیده شده‌ست پیش روی مـرشدان راه

ذکر خـدا شـبـیـه جـوانی سـیـاه‌ چـشـم            با انــبــیـا مـشـاهـده گـردیـده گـاه‌ گـاه

او بوده است مونس یونس به بطن حوت            او بوده است همدم یوسف به قعر چاه

او شد برای حضرت موسای ما مراد            او شد به طیب مـولد عیسای ما گـواه

ذکر خـدا حجاب مـقـامات فـاطمه‌ست            آئـیـنـه‌ای کـه راه نـدارد بـه آن نـگـاه

ذکر خدا کسی‌ست که خـتم پـیـمـبران            می‌آورد بـه سـایـۀ شـمـشـیـر او پـنـاه

کفرم مبین که قـبلۀ سیّار ما کسی‌ست            کو کعبه داشت در قدمش شأن زادگاه

خلقی بشر گـرفـته عـلی را به جاهلی            جمعی خدا گرفته عـلی را به اشـتـباه

او در پی هدایت مردم به صف کشید            از معـجـزات لشکـر و از اولـیا سـپاه

اُمّت مگو که این فقط از کور ممکن است            بی‌راهه را سه بار گـزیدن به شاه‌راه

از اشـتـیـاق دیـدن ایــوان و گـنـبـدش            افتاده است از سر هـفت آسـمان کلاه

جایی که هست روی من از بخششش سپید            جایی که شمس می‌دمد از جلوه‌اش سیاه

در محضرش یکی شده اظهار شعر و شرم            آنجا کـه کـوه فـضل نـدارد نمـودِ کـاه

پُـر از توأم دم آخـر، ز غـیر تو بری‌ام            دلم برای تو لک زد، مرا نمی‌بری‌ام؟!

به شوق اینکه بگیری مرا در آغوشت            من از حیات گذشتم؛ به مرگ مشتری‌ام

حـباب زیـر قـدم‌هـای مـن نمی‌شـکـنـد            نمانده هیچ اثـری از شکـوه حـیدری‌ام

حسین! چشم تو روشن به شام برگشتم            هنوز خانه به دوش مـصیبت سری‌ام،

که شمر آمد و از تن برید و بر نی زد            بـریده مثل هـمان ضجـه‌های آخـری‌ام

حسین! کـشته مرا حکمت نفـس زدنت            هنوز عـطر تو جامانده روی پیرهنت

ای که چـراغ یـاد تو، شد نـور عـیـنم            بی تـو اسـیـر درد و رنـج عـالـمـیـنـم

ای آرزوی خفته در خون، ای حسینم            بعد از تو چشمانم پُر از خون جگر شد

از آتـش داغـت، دل من شـعـله‌ور شد

امشب دل من در حصار درد، تنهاست            امشب دلـم تـنگ تو و دیـدار بابـاست

امشب دلم مشتاق وصل روی زهراست            ازداغ هجـرانت غـمـی جـانـکـاه دارم

بعد از تو، عمری مثل گُل کوتاه دارم

بعد از تو غم، در سینۀ من موج‌زن بود            بعد از تو تنها مونـسم این پیـرهن بود

این پیرهن ای کاش بهر من کـفن بود            از شوق وصلت سینه‌ای پُر جوش دارم

پـیــراهـنـت را بــاز در آغــوش دارم

ای رهـنـورد و رهـبــر راه عــقــیــده            مــرغ دلــم بـار دگـر سـویـت پــریـده

آیــم بـه دیــدار تـو، بـا قــد خــمــیــده            محـبـوب قـلب خـستۀ زینب! کجایی؟!

امـشـب تـو بـایـد پـیـشـواز زینب آیـی

در وادی طف، روز عـاشـورا بـرادر            تــا پــیــشــوازت آمــدم بـا دیــدۀ تــر

بر حـنـجـر تو بـوسـه دادم جای مادر            رفتی و دل دنبال تو، مهجور می‌رفت

با رفتنت از چشم زینب، نور می‌رفت

آن لحظه‌ای که با هزاران درد جانکاه            جـسم تو را در قـتـلگـه دیـدم به ناگـاه

بـوسه زدم بر حـنـجـرت با نـالـه و آه            گفتم پس از تو از جهان، سیرم حسینم

با رفـتـن تـو زود می‌مـیـرم حـسـیـنـم

تو شور صبـر و مـذهـبم بودی برادر            آمــوزگــار مـکــتــبــم بــودی بــرادر

تـو شـاهـد تـاب و تـبـم بــودی بـرادر            در هر کجا باشی، مـرا نـور وجـودی

من بی تو می‌مُردم، اگر با من نبودی

ای ذکر یـادت چـلـچـراغ هر شب من            در هر نـفـس نـام تو شد ذکـر لب من

بـا نـام تـو پـایـان پـذیـرد مـطـلـب من            گفتا سخن از درد من، طبع «وفایی»

با وصل تو پـایـان پـذیـرد این جـدایی

آسمان غباری از، لطف عام زینب است            خاکِ زیر سایـۀ، مـسـتدام زینب است

دین حق قـوام یافـت، از قـیام غـالـبش            پس کـمال راه ما، از کلام زینب است

ما کجا و درک او، ما کجا و وصف او            کـوهـپـایـه‌ایم ما، کـوه نـام زینب است

نخلِ پُـر ثـمر شدن، خواهر قـمر شدن            زینت پـدر شدن، این مقام زینب است

گر ز غم جدا شدیم، مست کربلا شدیم            از دعای روشنِ، صبح و شام زینب است

خوش به طالع پدر، خوش به حال مادرم            این کنیز فـاطمه، آن غلام زینب است

ناگاه دیدم آن شب، در خواب کربلا را            نی‌های خـشک‌نای صحـرای نیـنـوا را

هفـتاد و دو ستاره، افـتاده بود بر خاک            خورشید گریه می‌کرد، سوگ ستاره‌ها را

دیدم زنی چنان موج، بی‌تاب، خطبه می‌خواند            از بس که تشنه بودم، نوشیدم آن صدا را

می‌گفت: ما و شِکوه؟ ما کاشفان شُکریم!            زیـبـا تر از هـمیـشـه دیـدیـم مـاجـرا را

ما اهل‌بیتِ نوریم، اهل کِسای تـطهـیـر            ای قـوم کـور! هرگز نـشـناخـتـید ما را

با ما وفـا نکـردید، ای دوسـتانِ دشمن!            کـو آن‌هـمه مـروّت! کو آن‌ همه مـدارا

ما غـیـرتی‌تـبـاریم، تعـبـیر ذوالـفـقـاریم            در دستِ روشنِ ما، موم است سنگ خارا

ما را شهید می‌خواست، «سرِّ قَدَر» وگرنه            تغییر می‌توان داد، با دستِ ما «قضا» را

صبری جمیل با ماست، صبری صبور و شیرین            ما درد می‌پـسنـدیم، هرکس اگر دوا را

از آنِ ماست فـردا، فـتح الفـتوحِ خـلقت            فردا که رازِ پنهـان، خواهد شد آشکارا

در خواب دیدم آن شب، در کربلاست کعبه            در خواب دیدم آن شب، در کربلا «منا» را

دیدم که زمزمِ خون، می‌جوشد از دلِ خاک            در خواب دیدم آن شب، هم «مروه» هم «صفا» را

قرآنِ شرحه‌شرحه، بر روی نیـزه دیدم            گم کرده بودم آن‌جا، از بُهت، دست و پا را

با گریه‌های طفلی گریان پریدم از خواب            تا صبح گشتم آن شب، یک‌یک خرابه‌ها را

تکـیده قامتش و تکیه بر عصا نزده‌ست            همان که غیر خدا را دمی صدا نزده‌ست

هـنوز بر سر تل، دست روی سر دارد            هنوز پای غـمـش ایـستاده، جا نزده‌ست

هـنـوز چـشم به راه است مـاه بـرگـردد            و قرن‌هاست کسی سر به خیمه‌ها نزده‌ست

خـوشا به شاعـر اگر آتـشی به دل دارد            بدا بر آن قـلـمی که دم از شما نزده‌ست

شـاکـلـۀ اِنَّـمـا، قـابِ دعـا زیـنـب است            گـنج نهان جهـان، سِرِّ خدا زینب است

اُسـوۀ ایـوب‌هـا، وقـت بـلا زینب است            بر لب ما بهترین، زمزمه یا زینب است

ما همگی نوکریم، سرور ما زینب است

دُرِّ گران‌سنگ حِلم، بین صدف دیده شد            در دل دریای صبر، موج شعف دیده شد

دفتر خِلقت نوشت: لوح شرف دیده شد            پای ضریح دمشق، شاه نجـف دیده شد

زائر هر روزِ آن، شخصِ اَبا زینب است

مَست سبـوی اَزَل، در طـلبِ این خُـمَم            شعله به جانم بکش، فکـر بکن هـیزُمم

جَـلـدِ همین گـنـبـدم، عـاشق این گـندمم            مکّۀ من سوریه است، حاجیِ این خانُمم

کعـبۀ عُـشّاق را، سنگ بنا زینب است

از برکات عـلـی، هیچ فـقـیـری نـمـاند            پای همین سفره‌ها، فاطمه ما را کشاند

دست گدا را گرفت، پیش حسن‌جان رساند            سائل این خانه را، نزد حـسیـنش نشاند

کارِ پذیرایی از، این همه با زینب است

محور عرش است او، اهل جنان شاهدند            ساحت صبر است او، مُلک و مکان شاهدند

راوی فتح است او، نُطق و بیان شاهدند            مادر اشک است او، گریه‌کنان شاهدند

اهـل بـکـا واقـفـنـد، اُمِّ بُکا زینب است

مـایـۀ آرامـشـش، بـوده صـدای حـسین            سـایـۀ امـنـیـتـش، بـوده عـبـای حـسیـن

زندگی‌اش وقف شد، وقف برای حسین            هرچه که در چَنته داشت، کرد فدای حسین

قُلـّـۀ ایـثـار گفت: کوهِ وفـا زینب است

واژۀ مـظـلـوم را، اول غـربت نـوشت            هرچه بلا دیده بود، وقت اسارت نوشت

قـصۀ انـدوه را، با چه شهـامت نوشت            با قـلم گریه‌اش، شعـر مـصیبت نوشت

روضۀ منظوم در، کرببلا زینب است

اهل و عـیال حـسـین، در دل آزار بود            کوفه و شامات بود، کوچه و بازار بود

در دل نامحـرمان، کـارِ حـرم زار بود            تا خودِ بـزم یـزید، شـمـر جـلودار بود

همسفر خولی و حرمله‌ها، زینب است

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من            که می‌آمد صدای ناله‌های پنج‌تن از من

از آن‌جایی که وابسته‌ست جان من به جان تو            جدا کردند سر از تو؛ جدا کردند تن از من

میان معرکه هم زخم، هم جان‌باختن از تو            میان خیمه‌ها هم سوختن، هم ساختن از من

تو زیر خنجرش بودی و محکوم تماشا من            گلوی زیر خنجر از تو؛ دست و پا زدن از من

دلم خوش بود با پیراهنت آن‌هم به غارت رفت            پس از تو رَخت بَر بسته‌ست شوقِ زیستن از من

غریبم آن‌چنان در سرزمین مادری بی‌تو            که می‌پرسد نشانی‌های زینب را وطن از من

"ملامتگو چه دریابد میان عاشق و معشوق"            کسی نشنید جز "توصیف زیبایی" سخن از من

از آن بُت‌خانه‌ها چیزی نماند آن‌جا که بر می‌خاست            طنـین تیـشۀ پـیغـمـبرانِ بُت‌شکن از من

منـم حُـسنِ خِـتـام بـاشـکـوهِ داسـتـان تو            پس از این اسوه می‌سازند اساطیر کهن از من

چه بگویم من از او، مثل علی بت‌شکن است            کیست زینب، به خـدا آینۀ پنج تن است

در کمالات علی، در جلواتش حسن است            مجلس روضۀ او جنت الاعلی من است

بر غبار قدمش بوسه زده شمس و قمر

دخـتـر حـیـدر کـرار، هـمین است دگر

عصمت فاطمه از وسعت نامش پیداست            سنـدِ روشـنِ حـقـانـیت کـرب وبـلاست

سایۀ چـادر زهـرایـی او بر سـر ماست            کیست زینب؟ همۀ زندگی خون خداست

هر چه از شوکت نامش بنویسیم کم است

خطبۀ حیدری‌اش مظهر تیغ دو دم است

غیر زینب چه کسی زینت حیدر بوده‌ست            در دل کوفه خود فـاتح خـیـبر بوده‌ست

از همان روز ازل هستی مادر بوده‌ست            بهتر آن است بگـوئیم، پیـمـبر بوده‌ست

دلم از روز ازل خورده به نامش پیوند

ما گرفـتار حـسیـنـیم، به زینب سوگـنـد

بخـشیده بر خـورشید نـور مأمنش را            نـور عــفـیـف آیــه‌های روشــنـش را

با کاف و ها و یا وعین و صاد، مریم            قـدری تـجـلی داده یاس گـلـشـنـش را

آری سـلـوکـش عـرش را آبـاد کـرده            روضه‌سرا کرده‌ست کوی و برزنش را

این اشک‌های جـاریِ در بین روضه            احـرام بــسـتـه بـارگــاه شـیــونـش را

از آسـتـیـنش احـتـضارش را بپـرسید            شرمش بخواند روضۀ جان دادنش را

بـا خـط نـا مـحـرم نـوشـتـه تـازیــانـه            شـرح کـبـود مـرثـیــه‌هــای تـنـش را

با حرمت آن گـوشـوار غـرق خونش            وا کـرد با ایـثـار مـشت دشـمـنـش را

او پیش‌تر با قتل صبری جان سـپرده            یک بار دیده رفـتن جـان از تنـش را

از پیکـر خـورشید هنگـامی که بردند            پیراهن و کفـش و عبا و جوشـنش را

با خـنجـر کـندی کسی از بین می‌برد            گـل‌بـوسـه‌هـای ان یـکـاد گـردنـش را

کـوبـید وقـتی که چـهـل تا نـعـل تـازه            آن خوشه‌های سبـزپـوش خـرمنش را

او بارگاهش تا ابد قـلب حـسـین است            پس ساخـته نـیزه ضریـح مدفـنـش را

بر روی سـیـنه می‌فـشارد وقت رفتن            آغـوش گرم و زخـمی پیـراهـنـش را

قسم به ماه، به خـورشـید، آسمانی تو            در احـتجـاب‌تـرین نـور جـاودانی تـو

کدام واژه به توصیف تو سزاوار است؟!            فـراتـر از سخـنی؛ اوج هر بـیانی تو

چه چیز بهتر از این در ستایشت بانو            که بعـد مـادر خود سـرور زنـانی تو

کدام پاکی و عفت که وامدار تو نیست            بـرای لـفـظ حـیـا مـظـهـر عـیـانی تو

به ذوالفقار علی در حماسه‌ها سوگـند            رسـاتـرین و بـرنـده‌تـرین زبـانـی تـو

رسالت تو صبوری‌ست در نهایت شکر            که سـربـلـنـدتر از هرچه امتحانی تو

امـانت هـمـۀ انـبـیـا بـه دوش تـو بود            کـه انــتـظـار تـمـام پـیـمـبــرانــی تـو

عـقـیـله، کامـله، اُمُّ المـصـائـبی زینب            که هست شرح مفصل بر این معانی؟ تو

هـزار بـار بـرای خــدا شـهـیـد شـدی            خدا هر‌ آنچه که می‌خواست از تو، آنی تو

کدام حنجره در سوگ تو نمی‌سوزد؟            که جانگدازترین لحن روضه‌خوانی تو

زینب آن بانوی عظمایی که دست قدرتش            کهکـشان چرخ را بر پـا طناب انداخته

شمسۀ کاخ جلال و رفعتش از فرط نور            مِهر عالم‌تاب را، از آب و تاب انداخته

دختر مرد دو عالم، آنکه گاهِ خشم خویش            رَعشه بر این چار ماه و هفت باب انداخته

این همان بانوست کز نطق و بیان همچون علی            انقـلاب از کـوفه تا شام خـراب انداخته

گر زبانش ذوالفـقار حـیدری نَبْوَد چرا؟            خصم را در دل شرر، همچون شهاب انداخته

همتش چون بازوی خیبرگشای حیدری‌ست            بـارگـاه کـفـر را در انــقـلاب انـداخـتـه

کشتی دین، کربلا شد غرقْ از طوفان کفر            هـمت زینب ز نـو آن‌را بر آب انداخـته

حِلم او، صبر و توانایی ز دست صبر برد            عِلم او، از دست هر دانا کـتاب انداخته

تا قیامت وصف او "موزون" اگر گویی کم است            زان که حق او را چو خود در احتجاب انداخته

زبان مبهوت و قاصر از بیان نام و عنوانش            خرد در باء بسم الله شد طفـل دبـستانش

چنان در حیرتم از خیل القابش! نمی‌دانم            بخوانم شیر یزدان یا بخوانم شاه مردانش

هُوَ الاول بخوانم حضرتش را؟ یا هُوَ الاخر؟            عجب شأنی! امام المتقین خوانده‌ست قرآنش

ولادت‌گاه او کعـبه، شهادت‌گاه او مسجد            روا باشد بخوانم خانه‌زادِ رب سبحـانش

علیٌ معدنُ الحکمه، قـسیمُ الـنار و الجَنه            بَدا بر حال آنـان که رها کردند دامـانش

علی صدیق الأکبر بود قبل از خلقت عالم            بگو بیهوده می‌کوشند! نتوان کرد کتمانش

اگر ممسوس فی ذات خدا شد، علتی دارد            نمی‌گیرد پَر کاه از دهان مـور وجدانش

نشانی خواستی از او بجویی خاطرت باشد            «عدالت» نام میدانش، «شرف» نام خیابانش

به انصاف یدالهی ترازو دار عدل‌ست او            گدا و شاه را هم‌رتبه می‌بینی به دیوانش